Εγώ δεν είμαι μονάχα αυτός που βλέπεις
Εγώ δεν είμαι μόνο αυτός που βλέπεις, αυτός που ξέρεις
δεν είμαι μόνο αυτός που θα’ πρεπε να μάθεις.
Κάθε επιφάνεια της σάρκας μου κάπου τη χρωστάω
αν σ’ αγγίξω με την άκρη του δαχτύλου μου
σ’ αγγίζουν εκατομμύρια άνθρωποι,
αν σου μιλήσει μια λέξη μου
σου μιλάνε εκατομμύρια άνθρωποι -
Θ’ αναγνωρίσεις τ’ άλλα κορμιά που πλάθουν το δικό μου;
Θα βρείς τις πατημασιές μου μες σε μυριάδες χνάρια;
Θα ξεχωρίσεις την κίνησή μου μες τη ροή του πλήθους;
Είμαι κι ότι έχω υπάρξει και πια δεν είμαι -
τα πεθαμένα μου κύτταρα, οι πεθαμένες
πράξεις, οι πεθαμένες σκέψεις
γυρνάν τα βράδια να ξεδιψάσουν στο αίμα μου.
Είμαι ο,τι δεν έχω γίνει ακόμα -
μέσα μου σφυροκοπάει η σκαλωσιά του μέλλοντος.
Είμαι ό,τι πρέπει να γίνω-
γύρω μου οι φίλοι απαιτούν οι εχθροί απαγορεύουν.
Μη με γυρέψεις αλλού
μονάχα εδώ να με γυρέψεις
μόνο σε μένα
Ρόδα Αειθαλή
Η ομορφιά των γυναικών που άλλαξαν τη ζωή μας
βαθύτερα κι από εκατό επαναστάσεις
δεν χάνεται, δεν σβήνει με τα χρόνια
όσο κι αν φθείρονται οι φυσιογνωμίες
όσο κι αν αλλοιώνονται τα σώματα.
Μένει στις επιθυμίες που κάποτε προκάλεσαν
στα λόγια που έφτασαν έστω αργά
στην εξερεύνηση δίχως ασφάλεια της σάρκας
στα δράματα που δεν έγιναν δημόσια
στα καθρεφτίσματα χωρισμών, στις ολικές ταυτίσεις.
Η ομορφιά των γυναικών που αλλάζουν τη ζωή
μένει στα ποιήματα που γράφτηκαν γι` αυτές
ρόδα αειθαλή αναδίδοντας το ίδιο άρωμα τους
ρόδα αειθαλή, όπως αιώνες τώρα λένε οι ποιητές.
Δυο άνθρωποι
Αν είδες ποτέ στη μέση του δρόμου
δυο ανθρώπους να τους πηγαίνουν με χειροπέδες
δεν αποκλείεται ο ένας να ήμουν εγώ
που με ξαναστέλναν εξορία.
Και κείνο το πρωί είχα σαν και σένα
τόσα όνειρα
για τη δουλειά που θα έβρισκα,
για έναν περίπατο στα φώτα και την άσφαλτο,
για λίγο ήλιο...
Και κείνος
που ξαφνικά τα σίδερα τον δέσαν στο κορμί μου
είχε και κείνος χαραγμένα τα όνειρά του
στο αυστηρό του πρόσωπο.
(Τον πήρανε χαράματα στις έξη από τη γυναίκα του).
'Οταν βλέπεις στο δρόμο δυο ανθρώπους
με χειροπέδες
μη νομίσεις τίποτα περισσότερο
μη νομίσεις τίποτα λιγότερο.
Δυο άνθρωποι.
Σαν και σένα.
Ο Τίτος Πατρίκιος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1928.Το 1946 ολοκλήρωσε
τα γυμνασιακά του μαθήματα στο Βαρβάκειο και γράφτηκε στη
Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάστηκε για
κάποια χρόνια ως δικηγόρος. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής
κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση, στρατευμένος αρχικά
στην ΕΠΟΝ και στη συνέχεια στον ΕΛΑΣ. Το 1944 καταδικάστηκε
σε θάνατο από συνεργάτες των γερμανών και η εκτέλεσή του
ματαιώθηκε την τελευταία στιγμή. Κατά τη διάρκεια της
στρατιωτικής του θητείας εξορίστηκε στη Μακρόνησο (1951-1952)
και κατά τη διετία 1952-1953 στον ’η Στράτη, από όπου
επέστρεψε στην Αθήνα με άδεια εξορίστου. Από το 1959 ως το
1964 σπούδασε κοινωνιολογία
στην Ecole Pratique des Hautes Etudes του Παρισιού και
πήρε μέρος σε έρευνες του Εθνικού Κέντρου Επιστημονικής
Έρευνας της Γαλλίας. Επέστρεψε στην Ελλάδα, μετά την
επιβολή της δικτατορίας του Παπαδόπουλου όμως, κατέφυγε
ξανά στο Παρίσι, όπου πήρε μέρος σε εκδηλώσεις ενάντια
στο παράνομο καθεστώς, και εργάστηκε στην έδρα της Unesco
στο Παρίσι και στη Fao στη Ρώμη. Στην Ελλάδα επέστρεψε το
1975 και εργάστηκε ως δικηγόρος, κοινωνιολόγος και
λογοτεχνικός μεταφραστής. Το 1982 επέστρεψε στη θέση
που κατείχε στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών πριν το 1967.
Στην Αθήνα εργάστηκε επίσης στο Κέντρο Μαρξιστικών Μελετών.
Η πρώτη του εμφάνιση στο χώρο των γραμμάτων πραγματοποιήθηκε
το 1943 με τη δημοσίευση ενός ποιήματός του στο περιοδικό
Ξεκίνημα της Νιότης, ενώ το 1954 εκδόθηκε η πρώτη ποιητική
συλλογή του με τίτλο Χωματόδρομος. Ιδρυτικό μέλος του
περιοδικού Επιθεώρηση Τέχνης από το 1954 δημοσίευσε
πολλά άρθρα και κριτικές στις στήλες του, ενώ πολλά
δοκίμιά του συμπεριλήφθηκαν σε συγκεντρωτικές εκδόσεις.
Ασχολήθηκε επίσης με τη μετάφραση (κείμενα των Σταντάλ,
Αραγκόν, Μαγιακόφσκι, Νερούντα, Γκόγκολ, Γκαρωντύ,
Λούκατς και άλλων) και την πεζογραφία, ενώ τα περισσότερα
κοινωνιολογικά έργα του είναι γραμμένα στα γαλλικά.
Έργα του μεταφράστηκαν στα γαλλικά, τα φλαμανδικά,
τα γερμανικά και τα ολλανδικά. Το 1994 τιμήθηκε με
ειδικό κρατικό βραβείο για το σύνολο του έργου του.
Τα βιβλία του
Ποιήματα
Χωματόδρομος, Αθήνα, 1954.
Μαθητεία, Αθήνα, Πρίσμα, 1963.
Προαιρετική Στάση, Αθήνα, Ερμής, 1975, Γνώση, 1981, 1992.
Ποιήματα, Ι. Αθήνα, Θεμέλιο, 1976, 1980, 1990.
Θάλασσα Επαγγελίας, Αθήνα, Θεμέλιο, 1977, 1980, 1985.
Αντιδικίες, Αθήνα, Ύψιλον, 1981, 1983.
Αντικριστοί καθρέφτες, Αθήνα, Στιγμή, 1988, 1991.
Παραμορφώσεις, Αθήνα, Διάττων, 1989.
Μαθητεία ξανά, Αθήνα, Διάττων, 1991.
Η Ηδονή των παρατάσεων, Αθήνα, Διάττων, 1992.Αθήνα, Κέδρος, 1998.
Ποιήματα, Ι, Αθήνα, Κέδρος, 1998.
Ποιήματα, ΙΙ, Αθήνα, Κέδρος, 1998.
Ποιήματα, ΙΙΙ, Αθήνα, Κέδρος, 1998 .
Η αντίσταση των γεγονότων, Αθήνα, Κέδρος, 2000.
Πεζά
Η Συμμορία των δεκατριών, Αθήνα, Διάττων, 1990, Κέδρος, 2000.
Συνεχές Ωράριο, Αθήνα Διάττων, 1993. Αθήνα, Κέδρος 2000.
Στην ίσαλο γραμμή, Αφηγήσεις, Αθήνα, Κέδρος, 1997, 1997, 1999.
Μεταφράσεις που έχει κάνει στα ελληνικά:
Γκέοργκ Λούκατσς: Μελέτες για τον ευρωπαϊκό ρεαλισμό,
Εκδοτικόν Ινστιτούτο Αθηνών, 1957.
Αραγκόν: Μ' ανοιχτά χαρτιά, Θεμέλιο, 1965, Ηριδανός, 1971.
Encyclopedie de la Pleiade, Ιστορία της Φιλοσοφίας.
19ος αιώνας, οι κοινωνιολόγοι, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τράπεζας, 1978.
Σταντάλ, Αναμνήσεις εγωτισμού, Γνώση, 1983
Μπαλζάκ, Πραγματεία περί των νεωτέρων διεγερτικών, Ολκός, 1993.
Πωλ Βαλερύ, Ο κύριος Τέστ, Ολκός, 1995.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου